Mijn verhaal
In Weelde geboren
In het pittoreske Vlaamse dorpje Weelde, vlak bij de grens met Nederland, werd ik op 28 januari 1967 geboren. Mijn vader Theo
werkte als zeeman op de Holland America Line en mijn moeder Johanna zorgde ervoor dat thuis alles liep. De komst van mijn zusje Petra, een jaar later, maakte ons gezin compleet. Door de aangeboren aandoening (spina bifida) van Petra, was het voor haar medische zorg beter om dichter bij een gespecialiseerd ziekenhuis te gaan wonen. Daarom verhuisden we naar Tilburg en stopte mijn vader met zijn zeemansleven en ging, zoals hij dat noemde, ‘aan wal’ werken. Na enkele omzwervingen vond hij zijn draai bij de Heineken brouwerij in ‘s-Hertogenbosch waar hij uiteindelijk tot het einde van zijn leven zou blijven werken.
Mijn kindertijd herinner ik mij als speels en onbezorgd. Mijn vader kon erg goed verhalen vertellen en putte daarbij uit zijn avontuurlijke leven als zeeman. Tijdens familiefeestjes hing iedereen aan zijn lippen! En alhoewel koken niet mijn moeders hobby was, kende haar gastvrijheid geen grenzen en mocht, nee moest, iedereen altijd blijven eten. “Wie geeft wat hij heeft, is het waard dat hij leeft” hoorde ik haar meer dan eens zeggen. Soms ging er dan gewoon wat extra water bij de soep of nam zij zelf i.p.v. een stukje vlees een plat stuk aardappel met wat jus erover. Haar voldoening zat ‘m altijd in het delen.
Koksschool of blauw haar?
Het moment waarop ik wist dat ik kok wilde worden staat mij nog heel goed bij. Het was een zaterdagavond waarop we met het hele gezin naar de tv-show van Mies Bouwman zaten te kijken. Mies had een gesprek met een chef-kok, een imposante man in een smetteloos wit kokspak inclusief hoge muts. Trots vertelde hij over een maaltijd die hij recent had gekookt voor Koningin Juliana. “Mam, zou ik ook kok kunnen worden, net als die meneer?” Een jaar later ging ik samen met mijn vader naar de open dag van de Gemeentelijke Technische School (GTS) in Breda. Destijds, het was 1979, telde ons land nog maar zeven SVH Meesterkoks waarvan er één, Meesterkok Leo Ernst, in het onderwijs werkte. Daarom wilde ik zo graag naar de koksschool in Breda, ik zou les krijgen van een échte Meesterkok!
En zo begon ik direct na de basisschool, op mijn 12de, enorm gemotiveerd aan mijn koksopleiding. Eén kleine teleurstelling moest
ik nog wel even verwerken: ik wilde ook héél graag blauw haar. Maar mijn moeder was hierin echter heel stellig: “Als je naar de koksschool gaat, dan kun je daar niet met blauw haar aankomen”. Ze liet mij de keuze: ik mocht mijn haar blauw laten verven of ik mocht naar de koksschool. Toen ik haar de volgende ochtend vertelde dat ik toch echt heel graag naar de koksschool wilde, antwoorde ze: “Heel goed, maar dan wil ik je niet meer horen over blauw haar”.
‘Dan wil ik je niet meer horen over blauw haar’
Eerste werkervaring
Toen ik in 1985 met vier ‘van Cooth’ prijzen (beste leerling van de klas), een 2e prijs tijdens de ‘Nationale Zilveren Koksmuts wedstrijden’ categorie: Jong Talent en de ‘Alliance Gastronomique Neérlandaise Prijs’ voor best geslaagde leerling de school verliet, mocht ik op voordracht van Meesterkok Ernst gaan werken in Zwitserland.
Werken als kok was mijn droom die uitkwam! Wat heb ik mijn jaar in Hotel Erlibacherhof, gelegen aan het Züricher meer in Erlenbach, goed besteed! Naast mijn vijfdaagse werkweek in de drukke hotelkeuken liep ik een dag in de week stage bij Conditorei Brandle, elke dinsdagochtend van 06.00 tot 09.00 uur, voor het werk uitbenen leren bij de dorpsslager Ernst Schoch en op mijn andere vrije dag ging ik naar de Zückerdecorschule van de beroemde suikerkunstenaar Ewald Notter in Zürich. Deze ervaring zorgde er een jaar later voor dat ik werd aangenomen in het met twee Michelinsterren bekroonde restaurant ‘de Swaen’ van Meesterkok Cas Spijkers.
Leven in de culinaire arena
In de 10 jaar die volgden zou ik vrijwel ieder jaar van baan verwisselen om zo veel en zo breed mogelijk ervaring op te doen. Van
keuken tot banketbakkerij en van cateringbedrijf tot horecagroothandel en weer terug. Dit waren tevens de jaren waarin ik vrijwel elk jaar deelnam aan een grote kookwedstrijd, individueel maar ook als lid van het ‘Nationale Team van Koks’ en het ‘Nederlands Patisserie Team’. In totaal behaalden we 1 x brons, 6 x zilver en 10 x goud tijdens wedstrijden in o.a. Amsterdam, Karlsruhe, Singapore, Sydney, Bazel, Londen en Luxemburg. In de tussentijd was ik ook negen jaar getrouwd en vader geworden van mijn lieve dochter Doris.
Naast alle drukte was er toch nog tijd voor ‘leuke dingen tussendoor’. Extra uitdagingen zoals bijvoorbeeld deelnemen aan het
spelprogramma ‘Vijf tegen Vijf’ met een team van culinaire vrienden, diverse gastoptredens in Avro’s Service Salon en als ‘vreemde eend’ mijn optreden als Sid Vicious (Sex Pistols) in Henny Huisman’s Soundmixshow in 1993.
‘Hoe je er ook uitziet, je kunt evengoed enorm je best doen in je vak’
Meesterkok en toch nog blauw haar
In 1995 behaalde ik, na een loodzwaar driedaags examen, de titel SVH Meesterkok, de hoogste graad van vakbekwaamheid die een kok in Nederland kan behalen. Alles wat ik tot dusver geleerd had van mijn oud leermeesters Leo Ernst, Cas Spijkers, Pieter Booy en vele anderen kwam hiermee samen. Wel was ik verdrietig dat mijn vader dit hoogtepunt niet heeft mogen meemaken. Inmiddels was hij al op 49 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van alvleesklierkanker.
Gelukkig heeft mijn lieve moeder nog wel van het behaalde succes van haar zoon kunnen genieten. Zij zou echter enkele dagen later de schrik van haar leven krijgen… Een dag nadat ik het bericht had ontvangen als Meesterkok geslaagd te zijn maakte ik een
kappersafspraak en liet mijn haar alsnog blauw verven. Tsja, die wilde haren moesten er echt nog even uit! Ik wilde gewoon toch nog dat statement maken: Hoe je er ook uitziet, je kunt even goed enorm je best doen in je vak. Ik kon niet vermoeden dat mijn haarkleur de komende 10 jaar nog zo vaak besproken zou gaan worden.
Carlo & Irene
Door het behalen van de Meestertitel kreeg ik steeds vaker uitnodigingen voor het geven van kook- en bakdemonstraties in
Nederland en zelfs in Kaapstad, Las Vegas, New York, Cairo en Beirut. Tijdens een optreden op de ‘European Fine Food Fair’ kreeg ik het kaartje van iemand die namens een tv producent op zoek was naar ‘een bepaald type kok’(?). Na een kopje ‘kennismakingskoffie’ enkele dagen later ging het snel. Er volgde een informeel gesprek met Irene Moors en Carlo Boszhard waarna ik eind augustus 2000 in de keuken stond van het nieuwe tv programma ‘Life & Cooking’. Geen auditie, niet eerst een keer proberen maar Bam! Meteen live op zender. Maar ook nu was er diep van binnen de domper dat mijn moeder inmiddels gestorven was en ik mijn vreugde niet meer met haar kon delen…
Het mooie van koken, en later bakken, op televisie is dat je zonder je te hoeven inhouden, maximaal enthousiast je passie mag delen. Alle motivatie die ik in de jaren daarvoor van al mijn mentoren en collega chefs heb mogen ontvangen, kon ik nu eindelijk ‘terug betalen’. Vanaf het begin voelde het alsof ik voor dit werk geboren was. Carlo en Irene namen mij volledig op in hun wereld en gaandeweg leerde ik met vallen en opstaan een nieuw vak; dat van tv-kok.
Van Praag tot Paramaribo
Na vijf jaar ‘Life & Cooking’ werd voor mijn culinaire geweten de samenwerking met sponsor Unilever steeds uitdagender en
uiteindelijk onverenigbaar. Hoe spijtig alle betrokkenen dit ook vonden. Na mijn deelname aan de tv-danswedstrijd ‘Dancing with the Stars’ en een serie ‘Food & Fit’ voor RTL mocht ik in opdracht van Miele Nederland de serie ‘the Taste of Life’ maken. Een met veel aandacht gemaakt culinair reisprogramma dat mij in twee jaar tijd naar 36 bestemmingen over de hele wereld bracht. Van Stockholm tot Honolulu en van Praag tot Paramaribo. Vervolgens bleven we onder de naam ‘the Taste of Life Basics’ juist weer dicht bij huis en maakten we eveneens 36 afleveringen met de focus op land- en tuinbouwproducten in eigen land. Toen na 9 seizoenen sponsor Unilever de stekker uit ‘Life & Cooking’ trok was het daarop volgende jaar de weg naar Carlo & Irene’s nieuwe show ‘Life 4 You’ weer vrij.
Met veel plezier keerde ik terug in de keuken van het gezelligste zondagmiddag programma bij RTL. Al geruime tijd had ik in mijn
privé leven Simone aan mijn zijde, voor wie mijn liefde alsmaar sterker werd! Het medium Anton Pauwe die jaarlijks bij Carlo & Irene te gast was om zijn licht over de toekomst te laten schijnen, had mij ooit nog ‘een zoon’ voorspeld. En daar waren wij beiden best van onder de indruk…
‘We wilden een digitale televisiezender opzetten die 24 uur per dag culinaire programma’s zou gaan uitzenden’
Droom in vervulling
Inmiddels was ik samen met mijn toenmalige management en een klein clubje ambitieuze mensen ook al een nieuwe droom aan het uitwerken. We wilden een digitale televisiezender opzetten die 24 uur per dag culinaire programma’s zou gaan uitzenden. Uiteindelijk kreeg ons idee door een samenwerking met Fox International Networks vleugels en was op 1 oktober 2011 de Nederlandse foodzender 24Kitchen een feit. Eindelijk kreeg bakken of beter gezegd patisserie nu ook een plek op tv. Weer een droom om af te vinken! Maar er ging in 2012 nog een droom in vervulling: Simone en ik kregen de zoon die ons al door Anton Pauwe voorspeld was. Ralph, geboren uit liefde! En zoals Albert Verlinde in RTL Boulevard zei: “de zoon van Rudolph is geboren op etenstijd, om 18.00 uur”.
Door het drukke opnameschema bij 24Kitchen moest ik de keuze maken om volledig beschikbaar te zijn voor onze zender. Met pijn in m’n buik kon ik niet anders dan na 3 seizoenen ‘Life 4 You’ wederom afscheid nemen van Carlo en Irene…
Ambitie
Toen na enkele jaren 24Kitchen zich een mooie positie in het Nederlandse medialandschap had verworven en ook in meerdere landen succesvol bleek, was er weer een nieuw ambitieus idee dat mijn aandacht vroeg. Zou het niet mooi zijn als er in ons land een online platform is dat mensen helpt die gezonder willen leven? Een soort Netflix van de gezonde leefstijl, zo bedachten wij, als initiatief nemers van 24Kitchen, ons volgende project. De uitwerking en realisatie van ‘FoodFirst Network’ bleek uiteindelijk veel moeilijker dan we gedacht hadden. Midden in deze woelige periode kregen Simone en ik, maar ook Doris en Ralph in 2017 te maken met een zeer treurige gebeurtenis. Bij mijn zus Petra werd een onbehandelbare vorm van kanker geconstateerd. Het zou niet lang meer duren. Krachtig als mijn zus was heeft ze zelf de regie genomen en nam ze in het bijzijn van haar vriend Ronald, Simone en mij op 49 jarige leeftijd afscheid van het leven. Haar lichaam liet ze na aan de wetenschap. Het heeft voor ons daarna best lang geduurd om dit verlies een plek te geven. Intussen kostte ook FoodFirst mij enkele zorgelijke jaren, maar gelukkig kreeg het platform dankzij de overname door Albert Heijn nieuw leven ingeblazen als ‘mijn leefstijlcoach’.
De Bakery is weer open!
Toen de ruimte in mijn hoofd weer terug was, diende zich in 2020 de mogelijkheid aan om ‘de Bakery’ bij 24Kitchen weer te openen. Sindsdien zijn er weer nieuwe series ‘Rudolph’s Bakery’ en diverse spin-offs te zien op de zender. Doordat 24Kitchen inmiddels onderdeel is van ‘the Walt Disney Company Europe’ zijn enkele series ook te zien via de streamingsdienst ‘Disney plus’.
De liefde van mijn leven.
In oktober 2020 opende ik in samenwerking met Intratuin Halsteren onze ‘Rudolph’s Bakery’ café & shop, waar bezoekers tijdens de feestmaanden kunnen genieten van versgebakken lekkernijen in de typische sfeer van het tv-programma. In 2021 kwam bij Kosmos uitgeverij mijn boek ‘Rudolph’s Bakery 2’ uit en een jaar later ‘Rudolph’s Kitchen: het hele jaar feest’ met 100 recepten voor alle feestdagen. In 2022 startte een mooie samenwerking met Uitgekookt.nl en beleefde ik mijn terugkeer naar het theater. Muzikaal ondersteund door multi-instrumentalist Diederick Ensink speelden we in de laatste maand van het jaar in twintig theaters de voorstelling ‘Rudolph’s Bakery Live- de Feestdagen’. De show gaat in december 2023 in reprise. Maar het allermooiste moment vond plaats op 2 februari 2022, de dag waarop ik mocht trouwen met Simone. De liefde van mijn leven!
Springlevend!
Inmiddels mag ik bijna mijn 40 jarig koksjubileum vieren en is mijn ambitie nog net zo springlevend als toen ik op mijn 12de aan m’n culinaire opleiding begon. Ik kan het iedereen aanraden om zijn of haar droom te volgen. Daarbij te genieten en onderweg vooral de droom niet uit het oog te verliezen! Het is heel normaal dat mensen in je omgeving denken dat het waarschijnlijk niet gaat lukken. Laat ze maar. Jij bent de enige in de wereld die het tegendeel kan bewijzen. Lachend, omdat je zult merken dat de weg er naartoe reuze interessant kan zijn!